Nie rozumiem tego wszystkiego, co mnie otacza, nawet siebie przestałam rozumieć

Znałam kiedyś wierszoklete.
Teraz ja te słowa pletę.
Mawiał że to daje siłę.
Nocą gdy nad twą mogiłę.
Lecą kruki, czarne wrony.
Tworząc z niej wyniosłe trony.
Smutek znika w kartce, tuszu.
Szloch- puszczony mimo uszu.
Wraca radość Wraca życie.
Znów uśmiechasz się o świcie. ;)
Smutna sztuka daje szczęście.
Smutną sztukę te żałoście.

♦

Znowu siedzę w samotności.

Znów rozmyślam o przeszłości.

Jak niewiele zmieniam sama.

Losem mym kieruje Dama.

Piękność 'Fatum' się nazywa.

Wszystkie smutki me przyzywa.

Daje Ona też radości,

Jednak rada z bezradności.

Człowiek płacze i wariuje,

Wtedy Ona już króluje.

Jednak daje też swobody.

Rzuca wtedy wszelkiie kłody,

Ale czuje się wrażenie:

"Mogę zmienić swe istnienie!"

Dwa wybory daje zwykle,

Jednak oda równie przykre.

Co nie zrobisz- nie dasz rady.

Ciągle wszędzie tylko zwady.

Chyba oddam się błogości,

Ciepłe krople przyjemności

Znowu spłyną czyszcząc myśli,

Resztę Pani już wymyśli...

♦

Jeśli ktoś tutaj się przez przypadek przypałęta, to pewnie będzie ciekaw, co się tutaj wyprawia. Otóż pojawiłam się tutaj JA. :) 

Dlaczego?

Zaczęłam pisać: mało, słabo, nie ciekawie, ale jednak. ;)  Jak wiem z własnych źródeł, ostatnio zwolniło się w internetach miejsce, dla jeszcze jednego kiepskiego człowieczka, który chce 'coś tam' tworzyć w depresyjnym nastroju (ten który mi to miejsce zwolnił stał się szczęśliwym człowiekiem, już się tak dobrze jego małych dzieł nie czyta) i oto jestem.

Ale kim jestem?

Właściwie nie wiem. Powoli chyba zmierzam ku odpowiedzi i jak się dowiem, to się pochwalę. Może tutaj znajdę odpowiedź. ;)

♦