Nie rozumiem tego wszystkiego, co mnie otacza, nawet siebie przestałam rozumieć

Znowu siedzę w samotności.

Znów rozmyślam o przeszłości.

Jak niewiele zmieniam sama.

Losem mym kieruje Dama.

Piękność 'Fatum' się nazywa.

Wszystkie smutki me przyzywa.

Daje Ona też radości,

Jednak rada z bezradności.

Człowiek płacze i wariuje,

Wtedy Ona już króluje.

Jednak daje też swobody.

Rzuca wtedy wszelkiie kłody,

Ale czuje się wrażenie:

"Mogę zmienić swe istnienie!"

Dwa wybory daje zwykle,

Jednak oda równie przykre.

Co nie zrobisz- nie dasz rady.

Ciągle wszędzie tylko zwady.

Chyba oddam się błogości,

Ciepłe krople przyjemności

Znowu spłyną czyszcząc myśli,

Resztę Pani już wymyśli...

♦

Jeśli ktoś tutaj się przez przypadek przypałęta, to pewnie będzie ciekaw, co się tutaj wyprawia. Otóż pojawiłam się tutaj JA. :) 

Dlaczego?

Zaczęłam pisać: mało, słabo, nie ciekawie, ale jednak. ;)  Jak wiem z własnych źródeł, ostatnio zwolniło się w internetach miejsce, dla jeszcze jednego kiepskiego człowieczka, który chce 'coś tam' tworzyć w depresyjnym nastroju (ten który mi to miejsce zwolnił stał się szczęśliwym człowiekiem, już się tak dobrze jego małych dzieł nie czyta) i oto jestem.

Ale kim jestem?

Właściwie nie wiem. Powoli chyba zmierzam ku odpowiedzi i jak się dowiem, to się pochwalę. Może tutaj znajdę odpowiedź. ;)

♦