Marne wiersze

Znałam kiedyś wierszoklete.
Teraz ja te słowa pletę.
Mawiał że to daje siłę.
Nocą gdy nad twą mogiłę.
Lecą kruki, czarne wrony.
Tworząc z niej wyniosłe trony.
Smutek znika w kartce, tuszu.
Szloch- puszczony mimo uszu.
Wraca radość Wraca życie.
Znów uśmiechasz się o świcie. ;)
Smutna sztuka daje szczęście.
Smutną sztukę te żałoście.

♦

Znowu siedzę w samotności.

Znów rozmyślam o przeszłości.

Jak niewiele zmieniam sama.

Losem mym kieruje Dama.

Piękność 'Fatum' się nazywa.

Wszystkie smutki me przyzywa.

Daje Ona też radości,

Jednak rada z bezradności.

Człowiek płacze i wariuje,

Wtedy Ona już króluje.

Jednak daje też swobody.

Rzuca wtedy wszelkiie kłody,

Ale czuje się wrażenie:

"Mogę zmienić swe istnienie!"

Dwa wybory daje zwykle,

Jednak oda równie przykre.

Co nie zrobisz- nie dasz rady.

Ciągle wszędzie tylko zwady.

Chyba oddam się błogości,

Ciepłe krople przyjemności

Znowu spłyną czyszcząc myśli,

Resztę Pani już wymyśli...

♦